سعدی، شاعر و نویسنده‌ی بزرگ ایرانی، در سال ۱۲۹۱ در شیراز به دنیا آمد. نام کامل او مشهورالدین محمد بن عبدالله شیرازی بود. پدرش قاضی برهان الدین عبدالله بود که از خانواده‌ی محترم شیرازی بود. سعدی در سنین پایین به مدرسه رفت و آثار او نشان می‌دهد که او در زمینه‌های مختلف از جمله فلسفه، شعر و تاریخ علاقه داشت.
در سن ۲۰ سالگی، سعدی به سفر رفت و به خاطر تجربیات جالب و جذاب خود در سفر، کتاب “گلستان” را نوشت. این کتاب شامل داستان‌های کوتاه و حکایات است که در آن به مسائل اخلاقی و فلسفی پرداخته شده است. “گلستان” یکی از معروف‌ترین آثار سعدی است و همچنین یکی از مهم‌ترین کتاب‌های ادبیات فارسی به شمار می‌رود.
سعدی در طول زندگی خود، بیش از ۴۰ کتاب و رساله نوشت و به عنوان یکی از بزرگان ادبیات فارسی شناخته می‌شود. آثار او شامل شعر، داستان، حکایت و مقالات فلسفی هستند. او در زمینه‌های مختلفی از جمله اخلاق، عرفان، فلسفه و علوم پزشکی نوشته داشت.
سعدی در سال ۱۳۸۹ درگذشت و در مقبره‌ای در شیراز به خاک سپرده شد. او همچنان به عنوان یکی از بزرگان ادبیات فارسی شناخته می‌شود و آثارش همچنان مورد توجه و استفاده قرار می‌گیرند.
یک روز سعدی در خیابان شیراز به یک بیگانه برخورد کرد. بیگانه از سعدی خواست تا به او بگوید که چطور می‌تواند به خدا نزدیک شود. سعدی در پاسخ به او گفت: “باید دلت را پاک کنی و از خودت بگذری. باید به دنبال عشق و رضایت خدا باشی و هرگز از راه خدا نگردی.” بیگانه با تمام وجود به این سخنان گوش داد و از سعدی تشکر کرد. سعدی نیز با لبخندی به او گفت: “به دست آوردن رضایت خدا، پایانی ندارد. اما همیشه باید در جستجوی آن باشیم.” بعد از این حرف‌ها، بیگانه با خود گفت: “بله، سعدی درست می‌گوید. من همیشه باید در جستجوی رضایت خدا باشم.”
درویشی مستجاب الدعوة در بغداد پدید آمد حجاج یوسف را خبر کردند بخواندش و گفت دعای خیری بر من کن. گفت خدایا جانش بستان گفت از بهر خدای این چه دعاست گفت این دعای خیرست ترا و جمله مسلمانان را.
ای زبردست زیر دست آزار
گرم تا کی بماند این بازار
به چه کار آیدت جهانداری
مردنت به که مردم آزاری